σοφιστής

ο, ΝΑ, θηλ. σοφίστρια Α

1. (στην κλασ. αρχαιότητα) δάσκαλος με ευρεία παιδεία που συνήθως περιόδευε στον ελληνόφωνο κόσμο προσφέροντας τις γνώσεις του και διδάσκοντας έναντι αμοιβής ανώτερα μαθήματα γραμματικής, φυσικών επιστημών, ποίησης, ιστορίας, μουσικής, φιλοσοφίας και ιδίως ρητορικής και τής τέχνης τού λόγου, όπως ήταν ο Πρόδικος, ο Γοργίας, ο Πρωταγόρας κ.ά. («τὴν σοφίαν τοὺς ἀργυρίου τῷ βουλομένῳ πωλοῡντας σοφιστὰς αποκαλοῡσι», Ξεν.)

2. (στους μετέπειτα χρόνους) επαγγελματίας δάσκαλος που δεν είχε τις απαιτούμενες γνώσεις και δεν αναζητούσε την αλήθεια, αλλά με την ευγλωττία του προσήλκυε μαθητές και τους δίδασκε το νικάν εν λόγοις μετερχόμενοι ακόμη και ανέντιμα μέσα (α. «ὁ σοφιστὴς ἐπαινῶν ἃ πωλεῑ ἐξαπατήσει ὑμᾱς», Πλάτ.

β. «ἔστι γὰρ ὁ σοφιστὴς χρηματιστὴς ἀπὸ φαινομένης σοφίας, ἀλλ' οὐκ οὔσης», Αριστοτ.)

3. συνεκδ. αυτός που εξαπατά με λόγια, που πλανεύει με λόγια, απατεώνας, κατεργάρης («γόητα καὶ σοφιστήν», Αριστοφ.)

νεοελλ.

αυτός που προβάλλει σοφιστικά επιχειρήματα, που χρησιμοποιεί σοφιστικούς συλλογισμούς

αρχ.

1. αυτός που κατέχει τη σοφία ή ξέρει καλά την τέχνη του, ικανός, έμπειρος, καλά εξασκημένος σε κάτι

2. ο δημιουργός τού σύμπαντος («πάνυ θαυμαστον λέγεις σοφιστήν», Πλάτ.)

3. (σχετικά με ζητήματα τού καθημερινού βίου) συνετός, γνωστικός, μυαλωμένος

4. αυτός που διαπρέπει στη φιλοσοφία, που εισηγείται ή συμπληρώνει μια φιλοσοφική θεωρία, δάσκαλος τής φιλοσοφίας ή μιας επιστήμης («Σωκράτην μὲν τὸν σοφιστὴν ἀπεκτείνατε», Αισχίν.)

5. (στους χρόνους τής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας) α) ρητοροδιδάσκαλος, ρήτορας

β) πεζογράφος

6. τιμητικό επίθετο σε επιταφίους

7. καθένας από τους βραχμάνους δασκάλους τής θεολογικής φιλοσοφίας

8. φρ. α) «σοφιστὴς πημάτων» — εφευρέτης, επινοητής δυστυχιών και συμφορών

β) «οἱ ἑπτὰ σοφισταί» — οι επτά σοφοί («Σόλων τῶν ἑπτὰ σοφιστών ἐκλώθη», Ισοκρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < σοφίζομαι. Για τη σημ. τής λ. βλ. λ. σοφίζομαι].